اواسط بهمن ماه سال 90 بود،من در آن در اوج

قدرت،آماده مسابقات جام فجر  شده بودم. در طول تمرینات

آمادگی جهت شرکت در مسابقات ،بسیار سرحال و آماده مبارزه

می کردم،به طوری که همه دوستان در کلاس می گفتند که

حتما" یکی از نفرات برتر مسابقات خواهم بود.

سر انجام روز مسابقه فرا رسید،همه شرکت کنندگان برای

وزن کشی بر روی ترازو می رفتند تا اینکه نوبت به من رسید،

و همانند همیشه سر وزن بودم. لحظاتی بعد با اعلام داوردوم

سالن مسابقات آغاز شد...مبارزین

به ترتیب وزن به روی شیهاپ جانگ می رفتند و با وارد شدن

هر کدام از مبارزین بر روی زمین مسابقه، شور و هیجان خاصی

سالن را فرا میگرفت.تعدادی از شرکت کنندگان مبارزات خود را

انجام دادندتا اینکه سرانجام نوبت به من رسید.،ابتدا نام

حریفم را به جهت سوابقی که در مسابقات داخلی و خارج ازباشگاهی

داشت اعلام کرد.

من با شنیدن نام وی روحیه خود را باختم و گویی به پاهایم

قفل زده بودند و پیش خود از وی چنان غولی ساخته بودم که

هرگز شکست نخواهد خوردو با این روحیه وارد زمین مسابقه

شدم.شما هم می توانید نتیجه را حدس بزنید.من تبدیل به یک

کیسه بوکس متحرکی شده بودم و1سرخوردم و2امتیازهوگوو1امتیاز خطامجموعا6بر3طی 3راندباختم چون مسابقات یک حذفی

بود از دور مسابقات خارج شدم.بعد ها با دیدن فیلم مسابقات

فهمیدم که حتی از ۷۰ ٪ توانایی خود نتوانسته ام استفاده کنم،

و همین باعث باخت من شده بود. این معضلی است که گریبان

 بسیاری از رزمی کاران را گرفته،زیرا می دانیم که ورزش رزمی

دارای دو بعد جسمی و روحی است.ما در اکثر مواقع،روی حالات

روحی خود تمرین نمی کنیم و در مسابقات از نظر جسمی آماده،

ولی از نظر روحی آمادگی لازم را نداریم و همین که نام حریف

پر قدرتی را می شنویم به علت ترس از عنوانهای وی از نظر

روحی متزلزل شده و جسم ما نیز توان مقابله را از دست می دهد

این ترس حاصل از نام حریفان قدرتمند،همانند زنجیری پای هر مبارزی

را می بنددحال آنکه همان حریفان قدرتمند نیز روزی شکست خواهند

خورد.